Jeśli górne zęby zachodzą na dolne bardzo głęboko i przykrywają ponad połowę ich wysokości, mówi się wtedy o schorzeniu zwanym zgryzem głębokim. W wyniku tej wady siekacze górne i dolne nadmiernie się ścierają i dochodzi do choroby dziąseł.
Czy górne zęby powinny zachodzić na dolne?
Jeśli górne zęby zachodzą na dolne powyżej normy zgryzowej, która mówi, że powinny pokrywać od 1/3 do 1/2 ich wysokości, ma się do czynienia z poważną wadą zgryzu. Przyczyn powstawaniu wad zgryzu może być kilka, ogromną rolę odgrywają również czynniki genetyczne, które decydują o tym, jak wyglądać będzie twarz oraz jak ustawione będą zęby. Szkodliwe nawyki, które są powtarzane przez długi okres czasu, takie jak ssanie kciuka, palca lub policzka, zgrzytanie zębami i obgryzanie paznokci również przyczyniają się do powstawania wielu nieprawidłowości zgryzu. U dzieci istotną rolę odgrywa także niewłaściwy sposób połykania i brak dbałości o zęby mleczne, próchnica.
Jak powinny być ustawione zęby?
Prawidłowy zgryz objawia się tym, że człowiek nie ma kłopotu z jedzeniem, mówieniem, oddychaniem przez nos, a także z innymi fizjologicznymi czynnościami, w których wykorzystuje się zgryz. Prawidłowo ustawione zęby to takie, kiedy górna szczęka nachodzi na dolną od przodu, na odległość ok. 2-3mm, zęby górne i dolne stykają się ze sobą oraz wtedy, kiedy te pierwsze nachodzą na przerwę między uzębieniem na dole. Górna szczęka powinna być szersza od dolnej, a nos powinien tworzyć z górną wargą kąt 90 stopni.
Wady zgryzu
Istnieje kilka rodzajów wad zgryzu. Najczęściej występujące to przodozgryz, który objawia się wysunięciem dolnej szczęki nad górną, tyłozgryz, czyli zbytnie cofnięcie się dolnego łuku zębów w stosunku do ich górnej linii. Kiedy górne zęby zachodzą na dolne mówi się o zgryzie głębokim, natomiast w przypadku, kiedy szczęki nie stykają się ze sobą ze względu na przestrzeń pomiędzy górą a dołem występuje zgryz otwarty.
W zależności od rodzaju wady zgryzu, przyczyny jaka ją wywołała, wieku pacjenta i jego stanu zdrowia wybiera się odpowiedni sposób leczenia. Sposób prowadzenia terapii dopasowuje się do indywidualnego pacjenta. Najczęściej wybieraną metodą jest założenie aparatu ortodontycznego, który może być ruchomy lub stały, przedtem jednak należy zadbać o to, aby wszystkie zęby były wyleczone, nie było próchnicy, stanów zapalnych i paradontozy.
Po zakończeniu leczenia bardzo ważne jest, aby poddać się retencji, czyli noszeniu przez jakiś czas specjalnego aparatu, który ma utrwalić prawidłowy zgryz. W niektórych przypadkach, z różnych powodów, nie można zastosować żadnego aparatu ortodontycznego, a pozostają jedynie zabiegi chirurgiczne. Wykonuje się wówczas ekstrakcję, czyli wyrwanie zęba, opiłowywanie guzków, a także zakładanie opasek elastycznych na żuchwę.
Aby zapobiegać powstawaniu wad zgryzu należy dbać o prawidłową higienę jamy ustnej oraz o zdrowe nawyki żywieniowe, czyli przyjmować mniej węglowodanów i pustych cukrów. Unikać należy smoczków, ssania kciuków itd.